Meerhorstloop 2018 - Stompwijk 8 januari - 5,6 km
De nieuwjaarsloop in Stompwijk wordt traditioneel gelopen op de eerste zondag na 1 januari. Met diverse afstanden waar ik vandaag mee deed aan de 5,6 km. Ik had het parcours al even online verkend en het was vooral door de polder lopen. Dat betekende veel open stukken en veel wind. En waaien deed het. Toen ik thuis naar buiten liep waaide ik al bijna uit mijn hemd. Vaak is de wind Zuid-West, maar vandaag kwam hij vanuit Noord-Oost wat hem zeer koud maakte.
Met inlopen kwam ik er achter dat we wind mee hadden op de terugweg, wat opzich gunstig is. Ik was van plan om in het kort te lopen, maar ik was bij uitzondering blij dat er nog een thermoshirt in mijn tas zat. Bah, wat een vieze koud wind waaide er. Iedereen was dik ingepakt en ik was één van de weinige met een korte broek. Een volledig trainingspak was dan weer het andere uiterste en zag er erg warm uit. Ik stelde mij op voor de 5,6 km en ik zag wel enkele snelle jongens. Van te voren zei ik nog tegen een bekende dat ik zou proberen om te sparen en uit de wind te lopen op de heenweg en dan op de terugweg kijken wie er nog het meeste over had. Hij bevestigde en leek voor hetzelfde plan te gaan.3..2..1.. bam!
We waren weg en ik zocht mijn weg in het eerste groepje. Tot mijn verbazing ging er niemand echt hard vandoor en nog met nog meer verbazing zag ik dat de bekende van mij de kar begon te trekken. Vanwege de kou had ik moeite met het tempo ook al ging het maar circa 3:50 per km. De wind waaide tegen en de koude wind maakte mijn benen tot stijve harken. Ik voelde mij alles behalve soepel. Ik besloot ontspanning te zoeken en voorin de groep te blijven, maar zoveel mogelijk uit de wind te lopen. Ik liep nu als 4e en ineens liet degene voor mij een gaatje vallen. Het waaide zo hard, ik moest het direct dicht lopen anders ben je nergens.
Snel schoot ik er voorbij en had ik gelukkig weer aansluiting. Er werd nu van links naar rechts en weer terug wat over de weg gezwalkt. De voorste twee wisselde van positie en ineens ging de nummer twee er weer vandoor. Hij liep 10 meter voor ons uit en zakte toen weer terug. Het was lastig om één tempo te lopen, maar ik probeerde te blijven ontspannen en zoveel mogelijk uit de wind te lopen. Inmiddels leken de benen iets soepeler te worden en na 2 km had ik het gevoel dat ik wat meer partij was voor de overige lopers. (als ze even hadden doorgetrokken had ik eraf gelegen).
We sloegen nu bijna linksaf en de wind stond nu niet meer zo pal op kop. We hadden hem alsnog schuin tegen, maar ik zat er nog goed bij. Er stond een handjevol mensen aan te moedigen. Ik keek achterom en de nummer vier was nergens te bekennen. Ook een paar jongens die ik bij de start hoog had ingeschat zag ik nergens lopen. Wij liepen nog mooi als drietal vooruit en zoals het nu leek gingen wij het podium verdelen. Maar hoe zou de verdeling worden?
Wederom mochten we nu linksaf aan de terugweg beginnen. Ik probeerde per direct mijn eigen tempo te bepalen en ik kwam uit de rug van mijn medelopers vandaan. Eentje leek er ineens vandoor te gaan, maar dat is de valkuil van wind mee. Actief versnellen kost energie. Je moet hetzelfde vermogen blijven geven en je snelheid verhoogt vanzelf dankzij de weerstand die verandert aan de hand van de wind. Als een soort lange stride steeds wat harder lopen. En als je hebt gespaard kunnen je benen dit aan. Inmiddels beheerste ik dit truukje aardig goed.
Ik bepaalde mijn eigen tempo en ik merkte dat ik het gat met de nummer één alweer dicht liep. De derde loper volgde mijn spoor. We kwamen naast de nummer één te lopen en ik hoorde hem al (te) zwaar ademen. Het was erop en erover. Nu moest ik alleen die andere loper achter mij nog afschudden. Het beentempo ging steeds verder omhoog en ik voelde dat het inmiddels echt hard ging.
Ik hoorde nu ook mijn achtervolger zwaar ademen en dat geeft vleugels. Ik sloeg een gaatje en wist ik hem nu kon hebben. Ik voel altijd wel aan dat ik dit kan volhouden tot de finish. Langzaam worden de benen zwaarder, maar je wordt gedragen op de wind. Ik zag op mijn horloge 4,5 km staan en ik wist dat het nu nog circa 1 km tot de finish was. Ik stoomde door een bruggetje over en trok het tempo nog eens door. Ik sloeg rechtsaf en keek achterom. En gat van zo'n 75 meter inmiddels al. Ik dook een fietstunneltje in en trok vol door omhoog. Nog 1 keer linksaf de finishstraat in. In de verte zag ik de finish. Wat een heerlijke race! Mooi verdeeld en gestreden en aan het langste eind getrokken. Als winnaar kwam ik over de finish en had ik het gemiddelde tempo toch nog tot 3:40 gemiddeld gebracht ondanks het trage begin. Echt een tactische race waar tijd ondergeschikt was.
Een tijdje later mocht ik het podium op en kreeg ik een primeur (voor mij). Als winnaar een kilo rauwe kip in het handje. Wel in een zakje dan.
De maaltijd 's middags smaakte goed.
Eerste prijs met de kilo kip in de handen.